Në funeralin e gjyshit tim, Dahlia, vetëm 18 vjeçe, ndihej e shkëputur ndërsa familja e saj ishte përfshirë nga zemërimi për një trashëgimi që arrinte vetëm një dollar. Megjithatë, kur një i huaj i dha asaj në mënyrë diskrete një shënim misterioz, Dahlia u fut në një enigmë që vetëm ajo mund ta zgjidhte.
Qëndrova pranë varrit, me duart e shtrënguara në xhepat e fustanit tim të zi paksa tepër të ngushtë, duke dëgjuar zërin monoton të priftit që përzihej me fëshfërimën e erës. Kjo ishte dita më e trishtueshme e jetës sime, megjithatë pjesa tjetër e familjes sime dukej më e interesuar të shikonte me vrenjtje njëri-tjetrin sesa të vajtonte për gjyshin.
«Një dollar», pëshpëriti teze Nancy pas meje. «Një dollar i keq! Ai burrë ishte i ngarkuar, dhe kjo është e gjitha që marrim?»
Xhaxhai Vik qeshi me hidhërim. —Kështu është, sikur ta kishte bërë me qëllim, ai plaku horr. —
«Tipike për babin», murmuroi mami im, duke kryqëzuar krahët fort mbi gjoks. «Ai gjithmonë kishte të preferuarat e tij, dhe Dahlia ishte kafsha e tij e vogël shtëpiake. Vë bast se ajo ka diçka që ne nuk e dimë.»
Vështrimi i mprehtë i tezes Nancy më shpoi si një copë qelqi. “Çfarë të la, Dahlia? Duhet të kesh marrë diçka. Mos bëj sikur nuk e ke marrë.”
U habita. «Kam të njëjtën gjë si ti», u përgjigja.
Gishtat e mamit më kapën shpatullën. «Je e sigurt?» pyeti ajo me zë të ulët. «Ishe gjithmonë me të. Ndoshta të ka thënë diçka… Mendo mirë, Dahlia. Ia ke borxh familjes ta tregosh nëse të ka lënë diçka.»
Kujtimet e historive qesharake të gjyshit për thesaret e humbura dhe karamelet me gjalpë që i mbante gjithmonë në xhepin e palltos më përmbytën mendjen.
Ndonjëherë, ai shkelte syrin dhe thoshte: “Një ditë, vogëlush, do të të lë një thesar. Një thesar të vërtetë!” Por ishte thjesht një lojë, një shaka mes nesh.
Tunda kokën, duke e kthyer shikimin nga arkivoli. “Ajo që më la gjyshi ishte dashuria e tij, historitë e tij dhe një vend që më ngjante më shumë si shtëpi sesa shtëpi. Ato gjëra vlejnë më shumë se paratë, dhe nuk ka—”
«Askush nuk interesohet për këto gjëra!» shpërtheu mami. «Mendo, vajzë! Çfarë u ndodhi të gjitha parave të tij?»
Ngrita supet. Nuk e dija përgjigjen e pyetjes së saj dhe nuk më interesonte. Gjyshi kishte ikur. Ai ishte shoku im i besuar, streha ime e sigurt, miku im. Kisha humbur personin më të rëndësishëm në botë, por e vetmja gjë për të cilën ata interesoheshin ishte t’i vinin një çmim vdekjes së tij.
«Ajo di diçka», murmëriti Viku, mjaftueshëm me zë të lartë sa ta dëgjoja unë.
Zërat e tyre u përzien, duke akuzuar, pëshpëritur dhe komplotuar – sikur të mund të më nxirrnin një sekret nëse do të përpiqeshin mjaftueshëm. Por unë nuk kisha asnjë sekret që do t’u sillte më shumë para.
Pasi kuptuan se nuk kishin fat, u larguan nga varri, duke u grindur ende, duke i hedhur njëri-tjetrit fjalë të ashpra si shqiponja. Më erdhi keq.
“Ti duhet të jesh Dahlia.”
Ngrita sytë dhe pashë një grua, ndoshta rreth të gjashtëdhjetave, me sy të sjellshëm dhe një çantë lëkure të konsumuar të varur mbi shpatull. Buzëqeshja e saj ishte e qetë dhe enigmatike, sikur të dinte diçka që ne nuk e dinim.
«Isha një mikeshë e gjyshit tënd», tha ajo, duke u përkulur pak, sikur të ishim bashkëpunëtorë. «Ai më kërkoi të ta jepja këtë.»
Përpara se të mund të përgjigjesha, ajo më futi një shënim të palosur në dorë dhe pëshpëriti: “Mos e lejo askënd ta shohë, veçanërisht familjen tënde.”
Prania e saj dukej surreale, si një ëndërr, dhe para se të mund të thoja ndonjë gjë, ajo u zhduk në turmën e vajtuesve. Zemra më rrihte fort ndërsa e hapja shënimin.
Kutia 111 — Stacioni Jugor.
Për një çast, qëndrova në vend, fjalët më u turbulluan para syve. Pastaj më shkoi ndërmend: “thesari” i gjyshit. Një e qeshur më doli nga fyti, e papërshtatshme dhe e egër, por nuk munda ta ndaloja. Ai nuk po bënte shaka fare!
Atë natë, isha shtrirë në shtrat duke shikuar tavanin. Shënimi ishte fshehur në mënyrë të sigurt nën jastëk, si një sekret i ruajtur mirë. Zëri i gjyshit jehoi në mendjen time, i gjallë dhe bindës: “Kutia 111… Atje është thesari, vogëlush!”
Një ndjenjë e rëndë më përshkoi gjoksin, diku midis pikëllimit dhe shpresës. Po sikur të mos ishte thjesht një shaka? Po sikur gjyshi të më kishte lënë vërtet diçka, të fshehur aty ku askush tjetër nuk do ta gjente?
Mendimi më brente derisa nuk munda të rezistoja më. Duhej të zbuloja se çfarë kishte në atë kuti.
Të nesërmen në mëngjes, thirra një taksi. Ishte gjëja e parë që bëra kur u zgjova. Duke kaluar nëpër kuzhinë, dëgjova mamin duke folur në telefon për testamentin e gjyshit, ndoshta duke kërkuar ngushëllime ose para nga kushdo që ishte i gatshëm të dëgjonte.
Ndërsa shtrëngova nofullën dhe dola jashtë, ajri i freskët i mëngjesit më goditi lëkurën si një dorë.
Udhëtimi me makinë për në Stacionin Jugor më dukej si udhëtimi më i gjatë 20-minutësh i jetës sime.
Gjuri më dridhej nga eksitimi nervoz ndërsa taksia rrëshqiste nëpër rrugë të ngushta, duke kaluar pranë mureve të mbuluara me grafiti dhe kafeneve të zbrazëta që sapo hapeshin. Shoferi më shikonte herë pas here në pasqyrën e pasme, por qëndronte i heshtur.
Kur më në fund mbërritëm në stacion, zbrita dhe i kërkova shoferit të priste. Duke mbajtur shënimin në dorë, hyra në ndërtesën e stacionit.
Stacioni mbante erë nafte dhe kokoshkash të ndenjura. Njerëzit më kalonin me nxitim në çdo drejtim – udhëtarë, udhëtarë, të huaj me destinacione të sakta.
Ngurrova në hyrje, duke u ndjerë papritur i vogël dhe i humbur. Por pastaj zëri i gjyshit më jehoi në mendje, i vendosur dhe qetësues: “Një thesar i vërtetë, vogëlush.”
Mora frymë thellë dhe u drejtova drejt dollapëve të magazinimit, me zemrën që më rrihte fort në gjoks. Muri mbulohej nga rreshta me kuti metalike, të gjitha identike: gri, pak të ndryshkura.
Sytë e mi skanuan numrat derisa gjeta 111.
Futa dorën në xhep dhe nxora kartëmonedhen e zhubrosur. Çelësi ishte ngjitur me shirit ngjitës në pjesën e pasme të kartëmonedhës. Me gishta që më dridheshin, e shkëputa dhe e futa në bravë.
Për një çast, ngeci dhe më kaploi paniku. Por pastaj—klik! Dryni u lirua dhe dera u hap me hap të fuqishëm.
Brenda ishte një çantë shpine. Ishte e vjetër, e zbehur dhe e rëndë. Duart më dridheshin kur e nxora dhe e hapa.
Çanta ishte plot me para. Grumbuj me para!
Më ra nofulla, mendja më rrotullohej. A mund të ishte e vërtetë? Futa dorën dhe nxora një tufë, duke shfletuar kartëmonedhat njëqind dollarëshe. Duhej të kishte të paktën 150,000 dollarë aty.
Dhe brenda ishte fshehur një shënim tjetër i shkruar me shkrimin tipik të nxituar të gjyshit:
Mbesës sime të dashur, gjithçka që kam shpëtuar tani është e jotja. Merre dhe jeto e lirë, vogëlushe. Pjesa tjetër e familjes mund të mos e shohë vlerën tënde, por unë gjithmonë kam besuar tek ty.
Lotët më mbushën sytë ndërsa e mbaja shënimin në gjoks, duke më formuar një gungë në fyt. Kjo nuk ishte thjesht një shumë parash. Ishte liri – një rrugëdalje.
Gjyshi gjithmonë e dinte sa shumë kisha nevojë të largohesha nga kjo familje. Dhe tani, ai më kishte dhënë pikërisht atë që më duhej, duke i mashtruar të gjithë gjatë këtij procesi!
E mbylla çantën me zinxhir, e vara mbi shpatull dhe dola nga stacioni, me zemrën që më rrihte në sinkron me ritmin e hapave të mi.
Dielli i mëngjesit sapo kishte filluar të depërtonte përmes reve, duke hedhur një dritë të artë mbi gjithçka. Për herë të parë pas shumë vitesh, ndjeva… dritë.
Në sediljen e pasme të taksisë, e pashë qytetin të gjallërohej nga dritarja. Tani kisha mundësi. Mjaft me darkat mbytëse familjare, s’kisha më nevojë të injorohesha apo të trajtohesha si hije, s’kisha më nevojë të isha kokë turku për familjen.
Mund të largohesha. Mund të ndërtoja diçka të re.
Mendimi më tmerroi aq sa më emocionoi, por zëri i gjyshit jehoi në mendjen time: “Jeto i lirë, vogëlush.”
Kur taksia ndaloi para shtëpisë sime, vendosa. Nuk do të qëndroja këtu. Asnjë minutë më shumë!
As nuk u mundova të hyja brenda. Nxora telefonin, rezervova një biletë avioni për kudo dhe i thashë shoferit të më çonte direkt në aeroport.
Me qesen me para në prehër dhe shënimin e gjyshit të futur në xhep, buzëqesha për herë të parë pas disa ditësh.
Isha i lirë. Dhe për herë të parë në jetën time, e dija saktësisht se çfarë do të thoshte kjo.
Çfarë mendoni për udhëtimin e Dahlias? Ndani mendimet dhe komentet tuaja me ne!
Leave a Reply