Natën e dasmës sime, vjehrri më dha 1,000 dollarë dhe pëshpëriti: ‘Nëse do të mbetesh gjallë, ik.’
Nuk e kisha menduar kurrë se dita më e lumtur e jetës sime mund të shndërrohej në fillimin e një makthi.
Jam 26 vjeçe, kontabiliste në një kompani ndërtimi të mesme. U takova me Danielin, bashkëshortin tim, gjatë një takimi të përbashkët biznesi midis firmave tona. Ai ishte tre vjet më i madh – i sigurt, simpatik dhe djali i vetëm i një familjeje të pasur që zotëronte gjysmën e pasurive të patundshme në qytetin tonë.
Që në bisedën e parë, u tërhoqa nga ai. Më bëri të qeshja, më dëgjoi me vëmendje dhe për herë të parë, ndjeva sikur dikush më pa vërtet.
Gjashtë muaj më vonë, ai i propozoi martesë me një unazë që dukej sikur i përkiste një filmi.
Prindërit e mi, të dy mësues në pension, ishin të tronditur. Nëna ime qau sikur të kishte fituar lotarinë, duke pëshpëritur vazhdimisht:
“Zemër, më në fund je shëndoshë e mirë. Nuk do të kesh pse të shqetësohesh më kurrë.”
Babai im—i ashpër, i kujdesshëm, një burrë që rrallë tregonte emocione—i dha Danielit një përkulje miratimi të vendosur. Mendova se kjo ishte bekimi i tij.
I thashë vetes se ky ishte fati.
Dasma ishte ekstravagante—llambadarë ari, violina, një tortë më e gjatë se unë. Të ftuarit pëshpëritën pas gotave të shampanjës:
“Vajzë me fat. U martua për para.”
Por unë nuk u martova me Danielin për para.
U martova me të sepse besoja se ai ishte shtëpia ime.
Të paktën, deri në natën e dasmës.
Pëshpëritja që shkatërroi gjithçka
Ndërsa të ftuarit kërcenin, vjehrri im – z. Graves – m’u afrua. Ai ishte një njeri fjalëpak, gjithmonë i distancuar, gjithmonë duke vëzhguar. Sytë e tij të ftohtë më kishin ndjekur që nga dita kur Danieli na prezantoi.
Mendoja se nuk më pëlqente. Por kurrë nuk e imagjinova se çfarë do të bënte.
Ai më futi një tufë me para në dorë. Dhjetë kartëmonedha njëqind dollarëshe të pastra.
Dhe pastaj ai u përkul afër, buzët e tij më fërkuan veshin.
«Nëse do të mbetesh gjallë», pëshpëriti ai, «ik».
Unë ngriva.
«Çfarë… çfarë doni të thoni, zotëri?» Zëri im u drodh.
Shtrëngimi i tij në dorën time u shtrëngua fort. Fytyra e tij ishte e zbehtë, sytë e tij endeshin nervozisht nëpër dhomë.
«Mos bëj pyetje», tha ai. «Thjesht shko. Sonte. Dikush do të të presë jashtë. Mos u kthe më kurrë. Kjo është e gjitha që mund të bëj për ty.»
Pastaj më lëshoi. Sytë e tij qëndruan tek të mitë, të mbushur me diçka që nuk e kisha parë kurrë më parë tek ai – frikë.
Frikë… dhe keqardhje.
Dhe pastaj ai u largua, sikur të mos kishte ndodhur asgjë.
Arratisja
Qëndrova aty, i rrethuar nga muzika, të qeshurat dhe tingëllimi i gotave të shampanjës… por brenda, bota ime po shembej.
Hodha një sy në dhomën ngjitur.
Danieli—burri im i ri—po qeshte në telefon, me një gotë uiski në dorë, krejtësisht i pavëmendshëm.
Nuk dija çfarë të bëja. Ishte kjo një shaka e shtrembëruar? Një provë?
Apo një paralajmërim që mund të më shpëtojë jetën?
I telefonova të vetmit person të cilit mund t’i besoja jashtë familjes sime: Emës, shoqes sime më të mirë që nga shkolla e mesme.
Ajo e kapi zilën e parë.
«Ema…» pëshpërita, «nuk do ta besosh çfarë ndodhi.»
Sapo ia thashë, ajo nxori frymën.
“Je i çmendur? Nëse vjehrri yt e ka thënë këtë, nuk është shaka. Duhet të ikësh. Tani.”
Dhjetë minuta më vonë, ajo po priste jashtë hotelit me Honda Civic-in e saj të vjetër dhe të vjetër.
Në orën 2:17 të mëngjesit, dola fshehurazi nga dalja e shërbimit me valixhen time. Shiu ra me një sasi të imët, duke më lagur fustanin e nusërisë ndërsa vrapoja nëpër trotuar si një i arratisur.
Nuk u ktheva kokën pas.
Thirrjet që nuk munda t’u përgjigjem
Në apartamentin e Emmës, e fika telefonin.
Kur e ndeza përsëri një orë më vonë, pashë dhjetëra thirrje të humbura.
Nga nëna ime.
Nga Danieli.
Nga vjehrra ime e re.
Tridhjetë e dy thirrje gjithsej.
Nuk munda të përgjigjesha. Duart më dridheshin sa herë që ndriçonte ekrani.
A më kërkonte im shoq nga dashuria? Apo nga diçka më e errët?
Kthesa e Parë
Të nesërmen në mëngjes, Ema më futi telefonin në dorë.
«Shiko», tha ajo, me zë që i dridhej.
Një njoftim për lajme lokale: Një nga bashkëpunëtorët e biznesit të Danielit ishte gjetur i vdekur, i therur me thikë në një garazh parkimi vetëm disa orë pas dasmës sonë.
Vula kohore? 2:25 e mëngjesit
Vetëm pak minuta pasi dola fshehurazi nga hoteli.
Ndihesha keq.
Kthesa e Dytë
Tre ditë më vonë, pallati i apartamentit të Emmës u grabit. Nuk u vodh asgjë. Por dera e apartamentit të saj – e vetmja – u hap me shqelma.
Pa gjurmë gishtash. Pa dëshmitarë. Vetëm një mesazh i qetë: ne e dimë se ku ndodheni.
Atë natë, Ema më luti:
“Nuk mund të rrish këtu. Duhet të shkosh në polici.”
Por çfarë do t’u thoja atyre? Se vjehrri im më korruptoi për t’u larguar? Se bota e burrit tim ishte më e errët nga ç’e kisha imagjinuar ndonjëherë?
A do të më besonin fare?
Unë paketova përsëri.
Para se të largohesha, i shkrova një letër Danielit. I thashë se e doja, por nuk mund të kthehesha derisa të mësoja të vërtetën.
E dërgova me postë në mënyrë anonime.
Dy javë më vonë, Ema më telefonoi duke qarë.
“Letra jote… nuk i arriti kurrë. Dikush e kapi. Nuk e di si, por është zhdukur.”
Kanë kaluar gjashtë muaj që nga ajo natë. Kam ndërruar numrin, qytetin, madje edhe emrin.
Por ndonjëherë, zgjohem në mes të natës, me zemrën që më rrihte fort, i sigurt se dëgjoj hapa jashtë derës sime.
Ndonjëherë pyes veten nëse Danieli e dinte. A ishte ai pjesë e kësaj? Apo ishte thjesht një tjetër pion në një sekret familjar që mund të na vriste të dyve?
Dhe mbi të gjitha, pyes veten për shprehjen në sytë e vjehrrit tim atë natë – i frikësuar, i thyer, i dëshpëruar.
A më shpëtoi jetën?
Apo thjesht më shënoi për vdekje?
Nëse do të ishe në vendin tim—natën e dasmës tënde, të më jepnin 1,000 dollarë dhe t’i thoshin të ikje për të shpëtuar jetën—a do të kishe qëndruar për të zbuluar të vërtetën… apo do të kishe zhdukur siç bëra unë?
