Burri më la për shoqen time të gjimnazit pasi humba fëmijën – tre vite më vonë, i pashë në një stacion karburanti dhe s’munda të ndaloj së qeshuri

Për pesë vite, unë dhe Michael ndërtuam një jetë së bashku. Nuk ishte e shkëlqyer apo luksoze, por ishte e jona – mbrëmje filmash në divan, kafe të dielave në mëngjes dhe shaka të brendshme që askush tjetër s’i kuptonte.

Dhe gjatë gjithë kësaj kohe, aty ishte Anna – shoqja ime më e ngushtë që nga gjimnazi, motra ime në çdo kuptim përveç gjakut. Ajo ishte aty në çdo moment të rëndësishëm, përfshirë ditën e dasmës sime, ku më mbante duart dhe qante nga gëzimi si nuse nderi.

Kështu që, kur mbeta shtatzënë, mendova se ishte thjesht kapitulli tjetër i jetës sonë perfekte.

Por pastaj, Michael ndryshoi.

Në fillim, ndryshimet ishin të vogla – vonesa të gjata në punë, buzëqeshje që nuk i arrinin më sytë. Pastaj gjithçka u përkeqësua. Ai mezi më fliste. Bisedat u kthyen në përgjigje me një fjalë. Netëve, kthehej në krahun tjetër të shtratit sikur unë të mos ekzistoja fare.

Nuk e kuptoja pse. Isha e lodhur, në muajt e fundit të shtatzënisë dhe e dëshpëruar të rregulloja çfarëdo që ishte thyer mes nesh.

Kështu që iu drejtova Anës.

“Nuk e di çfarë po ndodh,” qaja në telefon në mesnatë, e mbështjellë në errësirë, ndërsa Michael flinte përkrah meje, i pavetëdijshëm. “Sikur të mos ishte më këtu.”

“Hel, po e tepron,” më tha ajo me zë të butë. “Të do. Është thjesht stresi.”

Desha ta besoja.

Por stresi, pagjumësia, ankthi dhe vetmia që ndjeja – edhe pse isha e martuar – më rrënuan.

Një mëngjes, u zgjova me një dhimbje të çuditshme në bark. Në mbrëmje isha në spital, duke parë buzët e mjekut që lëviznin, por pa dëgjuar asgjë.

Asnjë rrahje zemre.

Asnjë foshnjë.

Dhimbja s’erdhi në valë – më përplasi si ortek.

Humbja më copëtoi, por Michael… ai dukej sikur kishte ikur prej kohësh. Ishte ulur përkrah shtratit tim, i ftohtë dhe i heshtur, pa më prekur dorën, pa asnjë fjalë ngushëllimi, pa asnjë ndjesë. Thjesht një burrë që dukej sikur po priste autobusin, jo dikush që kishte humbur fëmijën e vet.

Një muaj më vonë, më tha ato fjalë që me siguri i kishte ushtruar në mendje për javë të tëra:

“Helena, nuk jam më i lumtur.”

Kaq. Pa shpjegim, pa emocion. Vetëm boshllëk.

Dita që Michael u largua nuk ishte një debat apo një shpërthim emocional. Ishte më e ftohtë se aq.

“Nuk jam më i lumtur, Helena.”

E shikova nga ana tjetër e tavolinës, me fjalët që më rëndonin në kraharor si gur.

“Çfarë?” zëri m’u drodh.

Ai psherëtiu, duke fërkuar vetullat. “Thjesht… nuk ndjej më njësoj. Kështu ndihem prej kohësh.”

“Që prej fëmijës?” e pyeta me zë të ulët.

“Nuk ka lidhje me këtë.”

Një gënjeshtër që më bëri të qesh me hidhërim.

“Pra, kaq? Pesë vite dhe je… thjesht i lodhur?”

“Nuk dua të debatojmë,” tha ai ftohtë, duke marrë çelësat. “Do fle diku tjetër për ca kohë.”

U dëgjua dera që u përplas. Dhe aq.

Por shumë shpejt, humba edhe Anën. Shoqja ime më e mirë, shpëtimi im. Fillimisht, nuk u përgjigj në telefon. Pastaj më bllokoi në gjithçka – Instagram, Facebook, madje edhe numrin tim. U zhduk.

Ishte nëna ime ajo që e zbuloi të vërtetën. Një mbrëmje më dërgoi një link në Instagram, me zërin që i dridhej:

“Helena, e dashur… shiko këtë.”

Dhe aty ishin ata.

Michael dhe Anna. Duke qeshur në një plazh me diell, të përqafuar, sikur të kishin qenë gjithmonë të dashuruar. Ai i puthte tëmthin, ajo qeshte e lumtur.

Fotografi pas fotografie – darka luksoze, pushime në male, netë romantike me qirinj. Të gjitha postuar publikisht, ndërsa unë isha ende gruaja e tij ligjore.

Tradhtia më përvëloi shpirtin. Por nëse mendonin se do të rrëzohesha, gabuan rëndë.

Dhimbjen time e ktheva në forcë. Michael ishte i pakujdesshëm, kishte lënë prova të qarta të lidhjes së tyre. Ishte tradhti bashkëshortore e dokumentuar – armë ligjore për divorcin. Në fund, dola me shtëpinë, gjysmën e pasurisë së tij dhe me kënaqësinë që ai do duhej të niste nga e para.

Ai mori besimin tim. Unë mora atë që më takonte.

Rimëkëmbja nuk ishte e lehtë. Net të gjata pa gjumë, me pyetjen në kokë: a do ndihesha ndonjëherë sërish e plotë?

Por jeta shpërblen këmbënguljen.

Një vit më vonë, takova Danielin.

Ai nuk ishte thjesht ndryshe nga Michael – ishte gjithçka që Michael nuk ishte kurrë. I sjellshëm. Kujdesshëm. Më dëgjoi pa më gjykuar. Kur i tregova për humbjen, për tradhtinë, më përqafoi dhe më tha:

“Ti ke merituar shumë më tepër.”

Dhe për herë të parë pas shumë kohësh, e besova.

Ndërtuam një jetë të re – të vërtetë, pa fasada. Dhe kur lindi vajza jonë, me sytë e mi dhe buzëqeshjen e tij, ndjeva se më në fund kisha gjetur lumturinë që më kishin vjedhur.

Derisa një natë, fati më dha mbylljen më të ëmbël.

U ndala në një stacion karburanti, e lodhur pas punës, me mendjen te burri dhe vajza që më prisnin në shtëpi. Dhe aty… i pashë.

Michael dhe Anna.

Por nuk ishin më çifti i përsosur i Instagramit. Rrobat e shtrenjta ishin zëvendësuar me veshje të lodhura, makina ishte një rrënojë e ndryshkur, dhe në prapavijë dëgjohej e qara e një foshnjeje.

Në kasë, Michael po përpiqej të paguante.

Një herë. Dy herë.

Karta – **refuzuar.**

“Provoje përsëri,” tha ai me nervozizëm.

“Zotëri, e kam provuar tri herë,” i tha shitësi.

Anna iu afrua, e inatosur. “Mos më thuaj që s’kemi as për benzinë!”

“Të thashë që jemi keq,” psherëtiu ai. “Ndoshta po të mos shpenzoje aq shumë—”

“Oh, tani unë jam problemi?” i bërtiti ajo, duke tundur beben që qante. “Ndoshta po të kishe mbajtur një punë, në vend që të flirtoje me shitëset—”

” Nuk po flirtoja,” ia ktheu ai përtypshëm.

Anna qeshi me përçmim. “Ashtu siç ‘nuk tradhtove’ Helenën, apo?”

Buzët m’u ngritën vetvetiu. **Karma është vërtet e bukur.**

Pasi karta sërish nuk punoi, Michael shpërtheu.