Për muaj të tërë, vura re një burrë të qetë që vizitonte ceremoninë mortore të gruas sime të ndjerë, Sarës, çdo të shtunë saktësisht në orën 14:00. Ai kurrë nuk tërhiqte vëmendjen tek vetja – vinte me një qëllim të qetë, ulej në reflektim të heshtur dhe më pas largohej pa thënë asnjë fjalë. Prania e tij më ngjalli kuriozitetin. Kush ishte ai? Çfarë lidhjeje kishte me Sarën dhe çfarë e bënte të kthehej me kaq besnikëri? Pyesja veten nëse përkushtimi i tij mbartte një histori që unë ende nuk e dija.
Sara kishte qenë një grua e përkushtuar, një nënë e dashur dhe një infermiere, dhembshuria e së cilës prekte këdo që takonte. Duke kujtuar ngrohtësinë e saj, fillova të dyshoja se mirësia e saj mund të shpjegonte vizitat e burrit. Megjithatë, hezitova të ndërhyja, e pasigurt nëse të folurit me të do të nderonte apo do të shqetësonte diçka të shenjtë. Javë pas jave, e shikoja në heshtje – e prekur dhe disi e ngushëlluar nga nderimi i qetë që ai tregonte kujtimit të saj.
Një pasdite, mora guximin t’i afrohesha. Ai u ngrit menjëherë sapo u ngrita unë, sjellja e tij tregonte respekt, sytë e tij të sinqertë. U prezantova si burri i Sarës dhe e pyeta butësisht nëse e njihte. Burri, emri i të cilit ishte Ben, pohoi me mirënjohje. Ai më tha se Sara ishte kujdesur për vajzën e tij gjatë një prej kohërave më të vështira në jetën e tyre. “Ajo solli dritë kur gjithçka ndihej errësirë”, tha ai butësisht. Vizita në memorialin e saj, shpjegoi ai, ishte mënyra e tij për ta falënderuar – për ta mbajtur gjallë mirësinë e saj.
Ndërsa Beni largohej, unë qëndrova aty, thellësisht i prekur. Atëherë e kuptova se dhembshuria e Sarës nuk kishte mbaruar me jetën e saj – ajo vazhdonte të jetonte, duke u valëvitur në heshtje përmes zemrave që ajo kishte prekur. Dashuria, e kuptova, nuk venitet kurrë vërtet. Ajo mbetet në gjeste mirënjohjeje, në kujtime të mbartura, tek të huajt që kthehen javë pas jave për të thënë faleminderit në heshtje.
Leave a Reply