Kur nëna ime ishte 17 vjeçe, linda unë. Në moshën 18-vjeçare ajo u martua, dhe pesë vjet më vonë u nda. Në moshën 24 vjeç, u martua përsëri — përsëri pa sukses.
Ajo gjithmonë zgjidhte burra të pashëm, tërheqës. Kur ecja me të në rrugë, njerëzit shpesh mendonin se ishim motra, dhe unë isha më e vogla.
Ajo shkonte rregullisht në sallone bukurie, blinte rroba e këpucë të shtrenjta. Çdo gjashtë muaj udhëtonim jashtë vendit për pushime.
Tani ajo është 37, unë 20. Ka dy sallone bukurie (falë një dashnori të pasur) dhe një kafene të vogël, të cilën ma dhuroi për ditëlindjen time të 18-të.
Ne gjithmonë kishim marrëdhënie të shkëlqyera. Ishim si mikeshat më të mira — shkonim në kinema, nëpër dyqane, dhe flisnim për djemtë. Ishim gjithçka për njëra-tjetrën.
Dy vjet më parë, kur mbusha 18 vjeç, u njoha me Sergjin. Ai ishte 25. Ishte kaq interesante të ishim bashkë, saqë mosha nuk kishte rëndësi.
Pas çdo dite mësimi, ai vinte të më merrte dhe më çonte në një restorant të vogël italian për drekë.
Punonte si zëvendësdrejtor në një media-holding dhe fitonte shumë mirë. Unë studioja për media-komunikim, ndaj ai më ftonte shpesh në punë, më tregonte studiot e regjistrimit dhe botën e mediave.
Kaluan gjashtë muaj të mrekullueshëm — lule, dhurata, përkëdhelje. Pastaj më pyeti për familjen time, duke thënë se donte t’i njihte. Unë nuk kisha dëshirë ta bëja këtë. Sado që e doja nënën time, ajo nuk ishte person i lehtë. Ajo do ta shkatërronte edhe një burrë të mirë me fjalët e saj. Por ai këmbënguli dhe madje tha se donte që unë të shpërngulesha te ai, ndaj takimi me nënën ishte i pashmangshëm.
Pas një viti lidhje, u dorëzova. Ia thashë nënës se do të vija me të dashurin në darkë. Ajo menjëherë vrapoi në sallon, bleu një fustan të ri dhe përgatiti darkë luksoze – me guaca deti, kaviar, mish, shampanjë. U ulëm, gjithçka shkoi mirë. Nëna ime ishte e qetë, ndryshe nga zakonisht. Në fund të mbrëmjes, ndërsa Sergji po priste tortën në kuzhinë dhe ajo po sillte pjata, unë u ula pak të pushoja. Pas dhjetë minutash shkova t’i kërkoja, dhe për një çast më dukej sikur ajo i kishte dorën mbi sup. Por ishte vetëm iluzion. E lashë me kaq.
Dy muaj më vonë, ai më propozoi dhe u martuam. Jetonim mirë, të dashuruar. Nëna ime, ndërkohë, kërkonte sërish partnerë të rinj, e mbetur vetëm pas çdo dështimi. Një ditë, duke qenë pranë shtëpisë së saj, vendosa t’i bëja surprizë. Bleva ushqimin e saj të preferuar dhe shkova pa paralajmërim. Askush nuk iu përgjigj ziles, ndaj hapa me çelësin rezervë.
Në korridor pashë këpucë burrash. Të njohura. Këpucët e Sergjit. Zemra më ra. Shkova në kuzhinë dhe… po, ishte ai. Me nënën time. Nuk ishin lakuriq, ishin pranë sobës, ajo me rrobë nate. Nuk bërtita, nuk bëra skena. Thjesht i thashë Sergjit se të nesërmen do të merrja gjërat e mia nga banesa jonë, dhe se s’do më shihte më. Nënës i thashë se ajo më humbi përgjithmonë.
U largova, shkova te një shoqe, qava për ditë me radhë. Brenda një muaji u ndamë zyrtarisht. Punoja, studioja me korrespondencë, dhe më në fund mora me qira një apartament timin. Mbarova universitetin dhe u punësova në një media-holding tjetër.
Një ditë më thirrën te drejtori i përgjithshëm. Kur hyra, në karrige ishte… Sergji. Ai më propozoi ngritje në detyrë. Doja ta refuzoja, por kuptova një gjë të rëndësishme: mirëqenia dhe lumturia ime janë më të rëndësishme se çdo gjë. Dhe pranova.
Tani jeta ime është shumë e mirë. Ai nuk është më në jetën time. Ka vetëm “drejtorin Sergji Gennadievich” – dhe një grua me të cilën flas në telefon një herë në gjashtë muaj.
Leave a Reply