Një heshtje e rëndë mbizotëronte mbi varreza, sikur vetë toka të mbante zi. Qielli gri shtypej dhe një shi i ftohtë pëshpëriste përmes pemëve. Vetëm familja e ngushtë ishte mbledhur. Askush nuk donte ta shndërronte funeralin e një vajze tetëvjeçare në një spektakël publik.
Ajo kishte vdekur papritur natën. Mjekët thanë se ishte një sëmundje e lindur e zemrës, megjithëse ajo nuk kishte shfaqur simptoma më parë.
Nëna e saj, e veshur me të zeza, mbante fort një shami të lagur, me duart që i dridheshin. Babai i saj qëndronte si gur, duke parë përpara pa parë asgjë. Midis tyre ndodhej arkivoli i vogël i bardhë – i zbukuruar butësisht me trëndafila, i çrregullt në mënyrë të dhimbshme nën qiellin e plumbit.
Zëri i priftit jehoi, i ulët dhe i fryrë nga era, ndërsa lexonte lutje mbi trupin e fëmijës. Një i afërm bëri një hap përpara dhe vendosi butësisht një arush pelushi pranë vajzës brenda arkivolit të hapur – lodra e saj e preferuar. Ajo ishte kapur fort pas tij edhe në shtratin e spitalit.
Pastaj erdhi momenti i fundit.
Ndërsa arkivoli u ul ngadalë në varr, u dëgjua një krismë e papritur – e mprehtë dhe e panatyrshme, si kërcitja e një dege në një stuhi. Disa vajtues kthyen kokat të trembur.
Dhe pastaj ndodhi.
Flaka shpërtheu nga poshtë kapakut.
Për një çast, askush nuk lëvizi. Pastaj dolën britmat.
— “Zjarr!”
Nëna u rrëzua. Një kushëri nxitoi përpara, duke i rrëmbyer xhaketën dhe duke i shuar flakët. Prifti u tërhoq me vështirësi. Varrmihësit hodhën litarët dhe vrapuan drejt fikëses së zjarrit.
Por gjithçka ndodhi shumë shpejt.
Flaka të ndritshme portokalli-blu përfshiu pjesën e sipërme të arkivolit brenda sekondash. Era e drurit të djegur mbushi ajrin. Paniku u përhap midis të pikëlluarve, disa të ngrirë nga tmerri, të tjerë duke qarë, duke u lutur ose duke u përpjekur të ndihmonin.
Një punonjës varrezash—një ish-zjarrfikës—mori kontrollin. «Nxirreni jashtë! Tani!» bërtiti ai.
Ndërsa tymi i zi ngrihej lart, dy burra kapën litarët dhe e tërhoqën arkivolin lart nga varri.
Mrekullisht, ata e shuan zjarrin.
Pastaj erdhi tronditja e dytë.
Kur kapaku u hap me kujdes… trupi i vajzës ishte i paprekur.
Fustani i saj, flokët, lëkura e saj—gjithçka ishte tamam siç kishte qenë. Arushi prej pelushi ishte djegur përtej njohjes, por fëmija nuk ishte djegur.
Ata që e panë pëshpëritën me mosbesim. Disa qanë më fort. Të tjerë nuk thanë asgjë.
Policia mbërriti dhe mori mbetjet e arkivolit dhe lodrën e djegur për ekzaminim.
Tre ditë më vonë, e vërteta mbërriti
Raporti zyrtar ishte i qartë, por jo më pak shqetësues.
Zjarri ishte shkaktuar nga një bateri litiumi e fshehur brenda arushit prej pelushi.
Pa dijeninë e familjes, lodra prej pelushi kishte të integruar një dritë nate, e cila funksiononte me anë të një baterie të vogël të rikarikueshme. Nën presionin e arkivolit të mbyllur dhe ndoshta duke reaguar ndaj nxehtësisë së mbetur të trupit ose kushteve mjedisore, bateria u mbinxeh dhe u ndez – njësoj si një fitil.
Një aksident tragjik.
Një rastësi e tmerrshme.
Por edhe pse hetuesit e mbyllën çështjen, të tjerët nuk ishin aq të sigurt.
Disa pretenduan se vajza gjithmonë kishte pasur frikë nga errësira. Se nuk flinte kurrë pa atë lodër. Se ndoshta—thjesht ndoshta—po përpiqej të thoshte diçka.
Dhe në netët e qeta, nën të njëjtin qiell gri, disa punonjës të varrezave ende pëshpërisin:
“Ne e shuam zjarrin.
Por jo pyetjet.”
Leave a Reply