1. Telefonata që i ndau jetën më dysh**
Ishte ora 18:47 kur telefoni i Arlindës ra. Ajo ndodhej në kuzhinë, me duar të lagura nga enët dhe me sobën që ziente supën për djalin e saj, Klean. Ishte një pasdite e zakonshme, derisa tingulli i telefonit u bë i çuditshëm… më i rëndë se zakonisht. E ndjeu. Instinkt.
Në ekran shkruante: **“Spitali Qendror”**.
Zemra iu drodh.
— Alo? — tha me një zë që mezi i dilte.
— Zonja Arlinda? Jemi nga urgjenca. Djali juaj, Klea… ka pësuar një goditje të rëndë dhe është shtruar në Kujdes Intensiv. Ju lutem të vini menjëherë.
Nuk pati asnjë shpjegim tjetër. Asnjë detaj. Asnjë fjalë ngushëlluese.
Ajo vetëm hodhi çelësat në çantë, la sobën ndezur, derdhi ujë mbi këpucë ndërsa nxitonte, dhe u nis me vrap drejt makinës së parë që pa në rrugë.
Ndërsa taksia ecte me shpejtësi, ajo lutjej që e gjithë kjo të ishte një gabim. Djali i saj duhej të ishte në shtëpi. Muzikën e kishte lënë në dhomë. Librat e tij të hapur mbi tavolinë…
“Zot, të lutem, mos e lejo këtë të jetë e vërtetë.”
Ajo mbërriti para spitalit pa e mbajtur mend rrugën.
—
2. Te dera e Kujdesit Intensiv**
Arlinda hyri brenda, pa marrë frymë, dhe vrapoi nëpër korridoret gri të spitalit derisa mbërriti te reparti i Kujdesit Intensiv. Aty, gjithçka dukej më e qetë se ç’duhej. Drita të zbehta. Era e klorit. Zhurma e monitorëve që binin monotone.
Ajo po zgjaste dorën për të hapur derën… kur papritur një dorë e ftohtë, e shpejtë dhe e fortë e kapi nga kyçi.
— Zonja? — një zë i ulët, i prerë. — Ju lutem, mos bëni asnjë hap më tej.
Arlinda u kthye. Ishte një infermiere rreth të dyzetave, me sy të errët, të thellë dhe të ngarkuar me një lloj tensioni që nuk i përkiste thjesht një dite pune.
— Çfarë po ndodh? Ku është djali im? — pyeti Arlinda duke u përpjekur të tërhiqte krahun.
Infermierja i afroi fytyrën shumë pranë dhe pëshpëriti me ton të prerë:
— Fshihuni. Tani. Pa bërë asnjë zë.
Arlinda mbeti e ngrirë.
— Po djali im? — përsëriti, pothuaj pa frymë.
— Ju lutem, zonjë! — pëshpëriti ajo. — Ka dikë brenda që nuk duhet të jetë aty. Nëse hyni, e rrezikoni veten dhe… edhe atë.
Ajo e kapi nga krahu dhe e futi pas një perdeje të madhe blu, ngjitur me dhomën e djalit.
— Mos dilni. Mos folni. As mos lëvizni. Nëse ju jap shenjë, ikni. Po nëse futem vetë me dikë… mos dilni për asnjë arsye.
Arlinda ndiente gjakun duke i rrahur në veshë. Nuk po merrte frymë siç duhet.
“Kush mund të jetë brenda? Çfarë rreziku? Pse unë? Pse djali im?”
Në korridor dëgjoi hapa.
Pesha e këpucëve të një burri.
—
3. Burri i panjohur**
Hapat u ndalën para derës së dhomës. Arlinda, nga çara e vogël e perdes, pa një burrë rreth të pesëdhjetave. I veshur mirë, shumë mirë për dikë që vjen në spital. Një kostum i zi, i shtrenjtë, kravatë gri. Por kishte diçka të çuditshme në fytyrën e tij — ishte shumë i qetë. Qetësi e ftohtë. E panatyrshme.
Ai nuk po shikonte rrotull. Po shikonte derën e Kleanit. Vetëm atë.
Infermierja iu afrua me një buzëqeshje të rreme.
— Zotëri, ju lutem, duhet të prisni në hol. Vizitat nuk lejohen tani.
Burri nuk lëvizi. Nuk iu kthye. Vetëm tha me një zë të ngadaltë:
— Djali… është i imi. Unë vij kur dua.
Arlindës iu ngrit gjaku në kokë nga frika.
“Inuk ishte babai i Kleanit. Babai i tij ishte ndarë prej kohësh dhe jetonte në Itali. Kush ishte ky? Çfarë donte?”
Infermierja nuk u tërhoq.
— Në listën e familjarëve nuk figuroni. Procedurat…
Burri ia ndërpreu fjalinë:
— Procedurat nuk vlejnë për mua.
Ai ngriti dorën dhe preku dorezën.
Arlinda gati u hodh përpara, por infermierja i vuri gishtin në buzë nga larg, e qetë, duke i bërë shenjë të mos lëvizte.
Infermierja tha:
— Nuk mund të hyni pa autorizim.
Burri u kthye ngadalë nga ajo. Sytë e tij ishin të zbrazët. Sikur brenda tyre nuk kishte njeri.
— Më sillni dokumentet e mia, — tha ai. — Ato do ju bindin.
Dhe u largua në drejtim të recepsionit.
Infermierja rrëshqiti shpejt drejt perdes.
— Mos lëvizni. Ai do të kthehet. Ai nuk është këtu për të vizituar askënd.
Arlinda pëshpëriti:
— Kush është?
— Nuk e dimë ende, — tha ajo. — Por ka tentuar të futet në shumë dhoma sot. Nuk e dimë çfarë kërkon, as pse. Por sjellja e tij është… shqetësuese.
—
4. Frika që nuk të lë të marrësh frymë**
Minuteve të ardhshme, Arlinda i dëgjoi hapat e infermieres duke vrapuar nëpër korridor, si dhe zëra të largët të stafit. Dikur dikush ngriti zërin, një derë u përplas, pastaj heshtje.
Arlinda ishte vetëm. Totalisht vetëm, pas një perdeje të hollë, me dritën e ftohtë të spitalit që i binte në sy dhe me zemrën që i rrihte aq fort sa mendoi se do e dëgjonte gjithë korridori.
Ajo nisi të imagjinonte më të keqen: ndoshta burri ishte një psikopat. Ndoshta kërkonte njerëz të pambrojtur. Ndoshta ishte dikush nga e kaluara e ish-bashkëshortit që donte hakmarrje.
Çdo skenar që i vinte në mend, ishte më i tmerrshëm se tjetri.
Filloi të dridhej.
“Ku është Klea? A po merr frymë? A po fiton kohë infermierja që të më mbrojë, apo për ta kapur atë burrin?”
Këmbët e saj ishin bërë të ftohta. Krahët i mpiheshin.
Ajo dëgjoi përsëri hapa.
—
5. Përballja**
Nuk ishte infermierja.
Ishte ai.
Arlinda mund t’i dallonte hapat e tij tashmë. Ritmi i qetë, i sigurt, i frikshëm.
Ai erdhi deri te dera e dhomës së djalit dhe ndaloi.
— E dija që ishe këtu, — tha me zë të ulët. — Edhe pse u fshehe.
Arlindës i ra zemra.
“A po flet me mua? A po e di se ku jam?”
Ai hapi dorezën, por dera ishte mbyllur me kyç.
— Nuk ka problem, — tha me një ton të çuditshëm. — Mund të pres.
U ul në një karrige pak metra larg perdes. Dhe qëndroi aty. Pa lëvizur.
Arlinda mbante frymën. Sekondat dukeshin orë.
Pastaj dëgjoi një zhurmë të madhe metalike. Një derë që u hap me forcë.
— Zotëri, ju lutem, ngrihuni! — tha një zë mashkullor.
Roja i sigurisë.
— E kam thënë tashmë, — tha burri. — Kam punë këtu.
Infermierja u kthye:
— Ky burrë nuk është familjar. Duhet të largohet menjëherë.
Rojat iu afruan dhe e kapën nga krahët. Ai nuk rezistoi. As nuk foli. As nuk shikoi pas. Vetëm u ngrit dhe u largua me hapa të qetë ndërsa pëshpëriti:
— Nuk ka mbaruar kjo.
Rojat e shoqëruan deri në dalje.
Pas tij mbeti vetëm heshtja.
—
6. E vërteta që doli në dritë**
Vetëm kur rojat u kthyen dhe konfirmuan që ai ishte larguar nga godina, infermierja erdhi me vrap drejt Arlindës dhe e ngriti me kujdes.
— Tani jeni e sigurt. Më falni nëse ju tremba, por nuk mund të rrezikoja.
Arlinda mezi nxori fjalët:
— Kush ishte ai? Çfarë kërkonte?
Infermierja psherëtiu.
— Nuk e dimë. Ka hyrë dy herë sot në këtë repart duke kërkuar dikë me arsyetime të ndryshme. Herën e parë tha që ishte xhaxhai i një pacienti. Herën e dytë kërkonte një fëmijë me opisimin e djalit tuaj. Ka qenë i qetë, por shumë… i çuditshëm.
— Ç-fëmijë? — Arlinda bëri një hap mbrapa. — Djali im? Pse djali im?
Infermierja uli sytë.
— Nuk mund të them me siguri. Por kur ju pashë të hynit, dhe pashë që ai po afrohej përsëri… mendova t’ju mbroj.
Arlinda ndjeu sytë t’i mbusheshin me lot.
— Mund të hyj te djali im?
— Po. Tani gjithçka është e sigurt.
—
7. Brenda dhomës së tij**
Kur hapi derën, zemra e Arlindës u thye në njëmijë copa.
Klea ishte i shtrirë, me tuba, me fytyrë të zbehtë por të qetë. Monitori rrihte me një ritëm të ngadaltë, por të sigurt.
Ajo u ul pranë tij, i mori dorën e vogël në duart e saj dhe filloi të qante në heshtje. Lot të ngrohtë, të rëndë, të pashtypur.
— Mami është këtu, engjëlli im… Unë jam këtu…
Ai nuk e dëgjoi. Por sikur gishtat e tij lëvizën lehtë. Mbase ishte vetëm imagjinata e saj. Por i mjaftoi për të mos u thyer.
Infermierja ndezi një dritë të zbehtë dhe tha:
— Ai do të shërohet. Por ju sot… keni kaluar diçka shumë të rëndë. Nëse nuk do ishit ndalur, nuk e di çfarë mund të ndodhte.
Arlinda e shikoi në sy.
— Më shpëtuat jetën.
Infermierja buzëqeshi lehtë.
— Ndoshta edhe dy jetë.
—
8. Fundi që nuk është fund**
Pas disa orësh, spitali u qetësua. Korridoret u boshatisën. Dritat u zbehën. Arlinda flinte me kokën mbi dorën e djalit, e rraskapitur.
Në orën 03:16, një roje e spitalit mori një telefonatë nga hyrja kryesore.
Një zë i panjohur tha:
— Më duket se lashë diçka të rëndësishme aty brenda. Duhet të kthehem.
Roja pyeti:
— Kush është?
Zëri buzëqeshi.
— Do më njihni. Shpejt.
Pastaj mbylli telefonin.
—
**Nuk mbaroi. Por Arlinda dhe djali i saj tashmë nuk ishin vetëm. Të gjithë stafi i spitalit ishte gati. Dhe frika, sado e madhe, nuk mund të flinte më në heshtje.**
