Prindërit e mi nuk do të më linin të harroja se isha e pamartuar dhe tridhjetë e katër vjeç. Ata më lidhën me çdo person me pamje të mirë që njihnin, për të më martuar dhe për të krijuar familje. Megjithatë, ky ishte vetëm një aspekt i kësaj. Më në fund më informuan se nëse nuk do të martohesha para se të mbushja tridhjetë e pesë vjeç, nuk do të merrja asnjë nga paratë e tyre. Do t’i humbisja, pasi atyre u kishin mbetur vetëm pak muaj për të arritur objektivin e tyre.
Pas një grindjeje të re me familjen time, një ditë shkova për një shëtitje për t’u freskuar. Isha aq i tërbuar saqë nuk i kushtova shumë vëmendje destinacionit tim derisa hasa një grua të ulur në trotuar. Flokët dhe rrobat e saj ishin të çrregullta, dhe një tabelë prej druri mbi shpatullën e saj thoshte “Kam nevojë për ndihmë”. Por shikimi i saj më tërhoqi dhe më bëri të ndalem dhe t’i kushtoj vëmendje; ishte i ëmbël, i dhembshur dhe çuditërisht qetësues. Në të njëjtin moment më lindi një ide që pothuajse dukej si një nevojë. Iu afrova dhe formulova një propozim pa e menduar mjaftueshëm.
Nëse do të martohej me mua, i premtova ushqim, një vend të sigurt për të jetuar dhe disa lukse bazë, si dhe qetësia nga prindërit e mi, që do të më ngacmonin më. Përveçse do të hiqej si gruaja ime, ajo nuk do të duhej të bënte asgjë ndërsa jetonte me mua. U habita kur ajo u përgjigj po. Xhesika, një femër, e arriti këtë.
Pasi e preva dhe e përgatita flokët, e shoqërova Xhesikën për pazar. Ajo ndryshoi shumë brenda pak ditësh dhe u thashë prindërve të saj se ishte e fejuara ime. Ata ishin praktikisht të kënaqur, vërtet të gëzuar. Ata ndienin se e ardhmja që kishin në mendje për mua më në fund po realizohej. U martuam zyrtarisht pas një shërbese të vogël.
Pastaj krijuam një rutinë. Nuk e vura re që Xhesika rrinte në shtëpi gjatë atyre ditëve. Të dy kishim rënë dakord që ky rregullim ishte thjesht për qëllime pragmatike, kështu që e vetmja gjë që doja të bëja ishte të mbaja pamjen e jashtme për të mirën e të afërmve të mi.
U ktheva në shtëpi një muaj pas dasmës dhe pata përvojën më tronditëse të jetës sime.
Atë natë, ndërsa hyra nga dera, mendova se Xhesika nuk do të bënte asgjë. Megjithatë, ajo që pashë më habiti. Shtëpia dukej më mirë se kurrë më parë. Ajri mbante erë ushqimi të sapo përgatitur, mobiljet ishin pa pluhur dhe dyshemeja ishte pa njolla. Kishte aranzhime lulesh edhe në mes të tryezës së darkës.
Kur hyra në dhomën e ndenjes, Xhesika ishte aty. Ajo po buzëqeshte dhe po shtronte një tabaka me ushqim. «Mendova se mund të kishe uri, kështu që përgatita të preferuarën tënde», tha ajo. Zëri i saj ishte i ashpër dhe i lodhur kur e takova për herë të parë, por tani ishte i butë dhe i sjellshëm.
I belbëzuar, qëndrova aty. Një muaj më parë, kisha hasur një grua të varfër dhe të pastrehë. Kjo nuk ishte e saja. Sjellja dhe pamja e saj kishin ndryshuar gjithashtu. Nuk kisha ide se çfarë të thoja; ajo dukej sikur rrezatonte dashuri dhe mirësi.
Xhesika na tregoi të vërtetën rreth prejardhjes së saj ndërsa hanim. «Kam pasur një jetë të vështirë», vërejti ajo e para, me zë të qetë, por të vendosur. «E dija që meritoja më mirë, edhe pse mora shumë vendime të këqija që më çuan në rrugë». Kushdo që pyeta thjesht më besonte dhe më shihte për atë që jam.
Fjalët e saj më goditën si disa ton gurë. Nuk e kam konsideruar kurrë Xhesikën si një person me ambicie, ëndrra apo emocione që kur isha e zemëruar me prindërit e mi. Përkundrazi, debatova duke e përdorur si një shahu për të përforcuar pikëpamjen time. Por, ndërsa ajo fliste, fillova ta kuptoja vërtet sa keq e kisha vlerësuar. Ajo po përpiqej ta bënte shtëpinë tonë komode dhe mikpritëse, jo vetëm të vepronte si një grua e mirë.
Pastaj Xhesika nxori një dhuratë të vogël të mbështjellë me pambuk nga çanta e saj, pikërisht kur supozova se gjithçka ishte e sigurt. Ajo ma dha në heshtje dhe kur e hapa gjeta një ditar – një fletore të vjetëruar plot me mendimet, ëndrrat dhe reflektimet e saj. Duke i kthyer fletët më mësoi për vështirësitë e saj, vullnetin e saj dhe shpresën e saj të palëkundur për një të ardhme më të mirë.
Leximi i asaj që shkroi më bëri të qaja. Ajo kurrë nuk hoqi dorë nga vetja përpara gjithçkaje që kishte ndodhur. Arrita të kuptoja se kisha anashkaluar bukurinë, forcën dhe mirësjelljen e saj. Dhe ja ku isha unë, një burrë që besonte se po sillej me mirësjellje duke më propozuar një martesë të nxituar. Në atë kohë, Xhesika ishte më shumë sesa thjesht dikush me të cilin isha martuar nga zemërimi. Ajo, pa e ditur, kishte sjellë dashuri dhe shkëlqim në jetën time. Kjo ishte vërtet e mahnitshme.
Komenti i saj, “Nuk kisha nevojë të shpëtohesha kurrë”, më bëri të mendoja përsëri. Doja që dikush të kujdesej vetëm për mua. Komentet e saj më prekën vërtet dhe më bënë të dyshoja në atë që dija për këtë martesë dhe për veten time. U martova me Xhesikën sepse kisha nevojë të ndihesha e dashur dhe e mbështetur; prindërit e mi më shtynë ta bëja këtë. Megjithatë, hasa dikë vërtet të dhembshur që përpiqej të argumentonte diçka.
Nuk e kisha imagjinuar kurrë se do ta bëja, por të nesërmen mora guximin t’u tregoja prindërve të vërtetën. ua bëra të qartë se martesa e tyre kishte evoluar në diçka shumë më tepër sesa një mjet pragmatik për të siguruar lumturinë e tyre. Xhesika ma përmirësoi jetën; nuk do ta lija të shkonte, pasi ajo ishte më shumë sesa thjesht një mjet jetese.
Pas asaj dite, Xhesika më dukej më shumë sesa thjesht zonja me të cilën isha martuar për arsye pragmatike. Ishte një mikeshë, një kolege dhe dikush që më kishte dhënë mësime mbi mirësinë dhe këmbënguljen. Martesa jonë nuk ishte më një mjet transporti për në një vend tjetër. Më në fund, prindërit e mi e kuptuan se dashuria nuk është gjithmonë një formulë apo një kalendar.
Unë dhe Xhesika ndërtuam një jetë së bashku të karakterizuar nga respekti, empatia dhe një konsideratë e madhe për përvojat e njëri-tjetrit. Jo vetëm gruaja me të cilën u martova për të theksuar një pikë, por ajo më në fund ishte ajo që më dha kuptimin e vërtetë të pranimit dhe dashurisë.
Kjo vepër është frymëzuar nga ngjarje dhe njerëz të vërtetë, por është trilluar për qëllime krijuese. Emrat, personazhet dhe detajet janë ndryshuar për të mbrojtur privatësinë dhe për të përmirësuar rrëfimin. Çdo ngjashmëri me persona të vërtetë, të gjallë ose të vdekur, ose me ngjarje të vërteta është thjesht rastësi dhe nuk është e qëllimshme nga autori.
