Dita kur u largova — dhe gjeta lirinë time
Premtimi i një fillimi të ri
Kur zbulova se isha shtatzënë, mendova se do të ishte shkëndija që do të shpëtonte martesën time tashmë të shkatërruar.
Për një moment, besova se ndoshta – vetëm ndoshta – unë dhe Marko mund të fillonim nga e para.
Por vetëm disa javë më vonë, gjithçka u shemb.
Zbulova se Marko kishte një grua tjetër.
Dhe pjesa më e keqe? Të gjithë në familjen e tij e dinin.
Kur e vërteta doli në shesh, prisja zemërim ose të paktën turp. Në vend të kësaj, gjatë një të ashtuquajturi “takim familjar” në Quezon City, nëna e tij, Aling Corazon, më shikoi drejt e në sy dhe tha ftohtësisht:
Fjalët e saj më ngrinë në vend.
Pra, vlera e një gruaje, për ta, matej vetëm nga gjinia e fëmijës së saj.
U ktheva nga Marco, duke shpresuar se ai do të më mbronte, por ai heshtte, duke ngulur sytë në dysheme.
Atë natë, ndërsa qëndroja pranë dritares së shtëpisë që dikur e quaja shtëpi, e dija që gjithçka kishte mbaruar.
Edhe nëse fëmija në barkun tim do të ishte djalë, nuk do të mund ta rrisja në një shtëpi të mbushur me urrejtje dhe paragjykime.
Dita kur zgjodha veten
Të nesërmen në mëngjes, shkova në Bashki.
Mora dokumentet e divorcit ligjor, i nënshkrova dhe dola pa u kthyer pas.
Jashtë ndërtesës, lotët më rridhnin në fytyrë, por për herë të parë, gjoksi im ndihej i lehtë.
Nuk ishte sepse nuk po vuaja; ishte sepse kisha zgjedhur lirinë për fëmijën tim dhe për veten time.
U largova vetëm me disa rroba, disa gjëra për fëmijë dhe guximin për të filluar nga e para.
Në Cebu, gjeta punë si recepsioniste në një klinikë të vogël.
Ndërsa barku im rritej, ngadalë mësova të qeshja përsëri.
Nëna ime dhe disa miq të ngushtë u bënë familja ime.
“Mbretëresha” e Re e Familjes
Ndërkohë, e fejuara e re e Markos, Clarissa – një grua me zë të butë që adhuronte luksin – u prit në shtëpinë e Dela Cruz si një mbretëreshë.
Çfarëdo që donte, e merrte.
Sa herë që vinin mysafirë, ish-vjehrra ime e prezantonte me krenari:
Nuk iu përgjigja. As nuk ndjeva më zemërim.
Thjesht besoja se koha do të zbulonte gjithçka.
Lindja e fëmijës tim
Muaj më vonë, linda në një spital të vogël publik në Cebu.
Një vajzë të vogël, të shëndetshme dhe me sy që shkëlqenin si lindja e diellit.
Ndërsa e mbaja në krahë, gjithë dhimbja që kisha mbartur u zhduk papritur.
Nuk më interesonte që ajo nuk ishte “djali” që ata donin.
Ajo ishte gjallë. Ishte e imja. Dhe kjo ishte e vetmja gjë që kishte rëndësi.
Kur gjërat ndryshuan
pak javë më vonë, një ish-fqinjë më dërgoi lajmin: Edhe Clarissa kishte lindur.
E gjithë familja Dela Cruz po festonte me tullumbace, flamuj dhe festa.
“Trashëgimtari” i tyre i shumëpritur më në fund kishte mbërritur.
Por një pasdite të qetë, një thashethem u përhap në lagje – një thashethem që i habiti të gjithë.
Foshnja nuk ishte djalë.
Dhe më shumë se kaq… foshnja nuk ishte fëmija i Markos.
Spitali kishte vënë re se grupet e gjakut nuk përputheshin.
Kur testi i ADN-së u kthye, e vërteta i goditi si bubullima në mes të ditës.
Fëmija nuk ishte i Marco Dela Cruz.
Rezidenca dikur e mburrur e Dela Cruz u shua brenda natës.
Marco mbeti pa fjalë.
Ish-vjehrra ime, e njëjta grua që kishte thënë: “Kushdo që ka një djalë qëndron”, u dërgua me urgjencë në spital pasi i ra të fikët.
Clarissa u zhduk menjëherë pas kësaj, duke e lënë Manilën me një foshnjë dhe pa shtëpi.
Gjetja e Paqes së Vërtetë
Kur dëgjova lajmin, nuk u gëzova.
Nuk kishte fitore në zemrën time – vetëm paqe.
Sepse më në fund e kuptova: Nuk kisha nevojë të fitoja.
Mirësia nuk gjëmon gjithmonë. Ndonjëherë, ajo thjesht pret – në heshtje – dhe e lë jetën të flasë vetë.
Një pasdite, ndërsa e vura vajzën time, Alyssa, për të fjetur, qielli jashtë shkëlqente portokalli.
Ia ledhatova faqen e butë dhe i pëshpërita:
Bota jashtë ishte e qetë, sikur po më dëgjonte fjalët.
Buzëqesha mes lotëve.
Për herë të parë, ato nuk ishin lot dhimbjeje –
ishin lot lirie.
Leave a Reply