Luisi përplasi dorën mbi tavolinë, duke e bërë të gjithë dhomën të dridhej.
“A e di sa turp i solle kësaj familjeje? A ke ndonjë ide se çfarë do të thonë njerëzit atje? Si mund ta tregosh më fytyrën tënde në këtë qytet?”
Isabella ia ktheu me përbuzje.
“Luisi, pse e humb frymën për të? Një vajzë e tillë nuk e meriton të qëndrojë këtu. Lëre të përballet vetë me pasojat.”
“Jo, të lutem, mami, po të lutem—”
Sofia ngriti fytyrën e saj të mbushur me lot për t’iu lutur nënës së saj, vetëm për t’u përballur me një vështrim të ftohtë si akulli.
“Për çfarë po gjunjëzohesh ende atje? Dil jashtë!” Luisi u ngrit menjëherë, duke treguar derën.
Ndjeu sikur toka i kishte rënë nga këmbët Sofisë.
Ajo u lëkund disa hapa prapa, sytë e saj të mëdhenj plot frikë.
“Nuk kam ku të shkoj… Nuk di çfarë të bëj,” pëshpëriti ajo.
“Ky është problemi yt. Mos u kthe më kurrë këtu.” Luisi i ktheu shpinën sikur të ishte një e huaj.
“Luisi, ke të drejtë. Mbajtja e saj këtu do t’i sillte vetëm më shumë turp familjes,” tha Isabella, me zë të qëndrueshëm, por plot përbuzje.
Jashtë, ishin mbledhur disa fqinjë, duke shikuar me kuriozitet në shtëpi.
Sytë e tyre kureshtarë dhe murmuritjet bubullonin si kama në shpinën e Sofisë.
“Largohu menjëherë!” bërtiti Luisi, me durimin që i kishte mbaruar.
Sofia u kthye dhe vrapoi, me lot që i rridhnin në fytyrë.
Shiu filloi të binte, i ftohtë dhe i dendur.
Ajo endej pa qëllim nëpër rrugët e errëta, me këmbët e saj të vogla të baltosura dhe të ngrira.
“Largohu që këtej! Ky nuk është vend për ty.”
Një burrë në moshë të mesme me një shprehje të ashpër bllokoi derën e një shtëpie të braktisur ku Sofia kishte kërkuar strehim.
“Më duhet vetëm një vend për të qëndruar për një natë,” iu lut Sofia, me zë të mbytur nga lotët.
“Humb. Nuk dua telashe.”
Ai e përplasi derën, duke e lënë Sofinë vetëm në shi. Ajo u pengua drejt një parku aty pranë, stolat e ftohta streha e saj e fundit
Ndërsa nata thellohej, Sofia u mbështoll në një stol, duke shtrënguar barkun sikur të donte të mbronte shkëndijën e vogël të shpresës që rritej brenda saj.
“Hej vajzë, ndalo menjëherë!”
Një zë i ashpër thirri, i ndjekur nga të qeshura keqdashëse.
Sofia u kthye dhe pa tre figura që dilnin nga hijet, sytë e të cilëve ishin të mbushur me kërcënim.
“Çfarë po—”
“Po bën këtu jashtë në këtë orë? Po kërkojmë pak argëtim, dhe ti je perfekte për të,” tha njëra prej tyre me përbuzje, duke iu afruar me një buzëqeshje djallëzore.
Zemra e Sofisë rrihte me shpejtësi ndërsa burrat përparonin, por diku në thellësitë e frikës së saj, një shkëndijë force e shtyu të ikte. Ajo u largua me shpejtësi, këmbët e saj goditën fort trotuarin e lagësht, e shtyrë nga instinkti i hershëm për të mbrojtur jo vetëm veten, por edhe jetën që mbante brenda. Ajo nuk u kthye prapa, edhe pse e qeshura e tyre tallëse jehonte pas saj.
Ndërsa agoi, Sofia e gjeti veten në periferi të qytetit. E rraskapitur dhe e lagur deri në palcë, ajo u fut në një kishë të vogël e të rrënuar. Shenjtërorja ishte bosh përveç shkëlqimit të butë të dritës së qirinjve që ndizej nën statujën e Virgjëreshës Mari. Sofia u rrëzua në dysheme, trupi i saj i mbuluar nga lotët, lotët e saj u përzien me ujin e shiut në flokë.
«Vajzë, çfarë të solli këtu?» pyeti një zë i butë. Një murgeshë, me sy të sjellshëm dhe të mbushur me shqetësim, iu afrua Sofisë, duke e mbështjellë me një batanije të ngrohtë trupin e saj që dridhej.
«Nuk kam ku të shkoj», pëshpëriti Sofia, zëri i saj mezi i dëgjohej. «Familja ime… më kanë kthyer mbrapsht.»
Murgesha, Motra Agnes, dëgjoi me durim ndërsa Sofia tregonte historinë e saj, fjalët e së cilës ndaleshin dhe thyheshin nga lotët e freskët. Zemra e Motrës Agnes dhembte për vajzën, kaq të re dhe tashmë të ngarkuar me vështirësi të paimagjinueshme. Ajo i ofroi Sofisë ngushëllim, një vend për të qëndruar dhe premtimin e sigurisë.
Ditët u shndërruan në javë dhe nën kujdesin e përzemërt të Motrës Agnes, Sofia rifitoi forcën e saj. Komuniteti i vogël brenda kishës e përqafoi atë, duke ofruar mirësi dhe mbështetje. Sofia mësoi të lundronte në realitetin e saj të ri, duke ndjekur shkollën dhe duke u përgatitur për ardhjen e fëmijës së saj. Qyteti, i cili dikur dukej kaq armiqësor dhe i pamëshirshëm, ngadalë zbuloi xhepa dhembshurie.
Vitet kaluan dhe Sofia, tani një grua e re, kishte ndërtuar një jetë larg dhimbjes së së kaluarës së saj. Ajo mbaroi arsimin, u bë punonjëse sociale dhe ia kushtoi jetën ndihmës së të tjerëve që ishin përballur me sfida të ngjashme. Vajza e saj, Lili, ishte drita e jetës së saj, një kujtesë e vazhdueshme e forcës që duhej për të mbijetuar dhe për të lulëzuar kundër vështirësive.
Vendimi për t’u kthyer në pragun e derës së familjes së saj nuk u mor lehtë. Duke qëndruar atje, me dorën e vogël të Lilit të futur fort në të sajën, Sofia ndjeu peshën e viteve që e shtypte. Ajo trokiti, zemra e saj rrihte fort në gjoks.
Kur dera u hap, Louis dhe Isabella qëndruan atje, fytyrat e tyre një përzierje tronditjeje dhe diçkaje që mund të kishte qenë keqardhje. Sofia mori frymë thellë, duke i parë në sy për herë të parë që nga ajo natë fatale.
“Nuk jam këtu për falje ose kërkim falje,” filloi Sofia me zë të qetë. “Doja që ju të takoni Lilin. Ajo është vajza ime dhe ajo meriton të njohë gjyshërit e saj, pavarësisht gjithçkaje.”
Heshtja u shtri, e rënduar nga fjalë të pathënë dhe ankesa të së kaluarës. Për një moment, Sofia mendoi nëse kishte bërë ndonjë gabim. Por pastaj, papritur, një zbutje në sytë e Izabelës, e ndjekur nga një shtrirje ngurruese drejt Lilit.
Leave a Reply