“Dashuria ime, ata thjesht po argëtohen. E di si janë fëmijët”, tha im shoq, duke ngritur supet sikur kaosi të ishte thjesht një fatkeqësi natyrore që duhej ta duronim. Vjehrra ime qeshi, aspak e shqetësuar për gjendjen e dhomës sonë të ndenjes. Fëmijët tani po përdornin jastëkët e divanit si një trampolinë të improvizuar, dhe unë ndjeva tensionin tim të rritej me çdo zhurmë të fortë.
Ishte e njëjta histori çdo herë që ata vizitonin. Vjehrrat e mi kishin këtë aftësi të çuditshme për ta transformuar shtëpinë tonë të qetë në një shesh lojërash kaotike brenda pak çastesh nga mbërritja e tyre. Fillimisht, u përpoqa të isha mikpritësja e sjellshme, duke shpresuar se mirësjellja ime do të linte të kuptohej nevoja e pathënë për kufij. Por me kalimin e kohës dhe vizitat e tyre u bënë edhe më të shpeshta dhe ndërhyrëse, durimi im u shua.
Po e tepron», shtoi im shoq, duke u përpjekur ta shpërfillte shqetësimin tim me një lëvizje dore. Por unë kisha mbaruar së qeni zonjë e përhershme në shtëpinë time, duke pastruar pas të gjithëve sikur të isha duke drejtuar një hotel me mëngjes për familjen. Nuk ishte vetëm rrëmuja që linin pas; ishte shpërfillja e plotë për hapësirën tonë dhe ndjenjat e mia që më bënte të ndihesha si e huaj në shtëpinë time.
Fakti që vjehrrit e mi kontribuan financiarisht në shtëpinë tonë nuk do të thoshte se ata kishin të drejtë të injoronin hapësirën tonë personale. Bujaria e tyre fillestare ishte vlerësuar, por nuk erdhi me një leje të përjetshme për ta trajtuar shtëpinë tonë si shesh lojërash për ta.
Ndërsa qëndroja aty, mendja ime vraponte për të gjetur një zgjidhje. Të ikja sa herë që ata shfaqeshin nuk ishte zgjidhja, por as leja që ky cikël të vazhdonte nuk ishte një mundësi. Ishte koha për një bisedë serioze, një bisedë që unë dhe burri im duhej ta kishim bërë muaj më parë.
Më vonë atë natë, pasi vjehrrit dhe vjehrrit më në fund ikën, u ula me burrin tim. “Duhet të flasim,” fillova, duke u përpjekur ta mbaja tonin tim të qetë por të vendosur. “Vlerësoj gjithçka që prindërit tuaj kanë bërë për ne, por kjo duhet të ndalet. Shtëpia jonë duhet të jetë një strehë, jo një shesh lojërash për nipërit tuaj ose një vend takimi për prindërit tuaj.”
«Por na ndihmuan me shtëpinë», filloi të debatonte ai, por unë ngrita dorën për ta heshtur.
«Dhe jam mirënjohëse për këtë. Por kjo nuk u jep atyre liri të lirë të vijnë e të shkojnë sipas dëshirës pa asnjë konsideratë për ne. Ne kemi nevojë për kufij, për hir të vetes dhe për hir të shtëpisë sonë.»
Burri im dukej i menduar, ndoshta duke kuptuar për herë të parë se si kjo situatë po më ndikonte mua. «E kuptoj», tha më në fund, duke më zgjatur dorën. «Le të gjejmë një mënyrë për t’i kaluar bashkë që të jetë e rehatshme për të dy ne.»
Ishte një fitore e vogël, por gjithsesi një fitore. Ne ramë dakord të caktonim orare specifike vizitash dhe t’u kërkonim butësisht, por me vendosmëri, vjehrrës dhe vjehrrës të respektonin shtëpinë tonë ashtu siç do ta respektonim ne të tyren. Ishte një bisedë e vështirë, por e domosdoshme. Shtëpia jonë është shenjtërorja jonë, një vend ku duhet të ndihemi rehat dhe të respektuar. Na u desh pak kohë, por përfundimisht gjetëm një ekuilibër që funksiononte për të gjithë.
Në fund, nuk kishte të bënte vetëm me vendosjen e kufijve me vjehrrën dhe vjehrrën e mi; kishte të bënte me rikthimin e paqes dhe rehatisë së shtëpisë sonë dhe sigurimin që ajo të mbetej një vend ku unë dhe burri im mund të lulëzonim.
Leave a Reply