Pusi i vjetër në pronën e Robinsonëve kishte qenë një prani e frikshme, një relike nga e kaluara, e errësuar nga barërat e këqija dhe kalimi i kohës. Lydia kujtonte se si Ethan, si fëmijë, kishte folur për të me një siguri shqetësuese. Ishte vulosur shumë kohë para se ta adoptonin, në një distancë të sigurt larg shtëpisë, i mbuluar me bimësi dhe i harruar.
Megjithatë, ta dëgjonte Ethanin ta përshkruante atë në atë kohë, ishte sikur ta kishte parë të gjitha të zhvilloheshin.
Vitet kaluan dhe rrëfimet e fëmijërisë së Ethanit ishin bërë më të rralla, por kurrë nuk ishin zhdukur vërtet nga ndërgjegjja e tij. Ai u rrit duke u përballur me ndjenjën e vazhdueshme se nëna e tij e vërtetë ishte disi e lidhur me pusin. Ndërsa të tjerët i injoronin rrëfimet e tij, Lydia nuk mund ta linte pas dore shqetësimin që ato lanë pas. Danieli, pragmatik dhe skeptik, gjithmonë kishte besuar se ishte një kombinim i fantazisë së fëmijërisë dhe traumës së të qenit i adoptuar.
Kur Ethan arriti moshën madhore, kurioziteti i tij kishte evoluar në vendosmëri. Pavarësisht skepticizmit me të cilin përballej, ai vendosi të përballej me misterin ballë për ballë. Me mbështetjen ngurruese të Lydias, ai nisi procedurat ligjore për të eksploruar pusin. U deshën muaj të tërë negociatash dhe dokumentesh, por më në fund, u dha leja për një gërmim.
Dita e gërmimit ishte e zymtë. Lydia dhe Danieli qëndruan me Ethanin, duke parë profesionistët teksa zbulonin pusin e mbyllur. Ajri ishte i mbushur me pritje dhe shqetësim. Ndërsa shtresat e tokës hiqeshin, e kaluara filloi të rishfaqej, jo vetëm fizikisht, por edhe emocionalisht për familjen.
Kur pusi u hap më në fund, zbulimi ishte tronditës dhe zemërthyes. Nën sedimentet e viteve të tëra ndodheshin mbetjet e një gruaje. Veshja e saj, megjithëse e grisur dhe e konsumuar nga koha, ende tregonte nuanca blu. Fije të gjata flokësh ngjiteshin pas mbetjeve të rrobave të saj, çuditërisht të ngjashme me vizatimet që Ethan kishte bërë kur ishte fëmijë.
Autoritetet u thirrën menjëherë dhe filloi një hetim. Të dhënat dentare dhe testet e ADN-së do të konfirmonin më vonë atë që Ethan e kishte ditur gjithmonë në zemrën e tij: gruaja në pus ishte nëna e tij biologjike. Emri i saj ishte Grace dhe ajo ishte raportuar e zhdukur më shumë se dy dekada më parë.
Zbulimi shkaktoi valë të forta në komunitet. Njerëzit që dikur i kishin hedhur poshtë historitë e Ethanit tani e shikonin atë me një përzierje admirimi dhe mosbesimi. Gazetarët zbritën në qytet, të etur për të mbuluar historinë e djalit që gjithmonë e kishte ditur të vërtetën e tij. Për Lydian dhe Danielin, ishte një moment i hidhur. Ata gjithmonë e kishin dashur Ethanin si të tyren, por konfirmimi i kujtimeve të tij të çuditshme të fëmijërisë solli si mbyllje ashtu edhe një fillim të ri.
Historia e Grace u zhvillua në javët që pasuan. Ajo kishte qenë një grua e re e përfshirë në një sërë rrethanash tragjike, jeta e së cilës u ndërpre në një mënyrë që askush nuk mund ta kishte imagjinuar. Ndërsa hetimi ribënte historinë e saj, Ethan ndjeu një lidhje të thellë me nënën që nuk e njohu kurrë.
Pusi u mbush dhe u vulos përsëri, por jo para se të mbahej një ceremoni e mirëfilltë për të nderuar kujtimin e Grace. Ethan, me Lydia-n dhe Danielin pranë tij, foli për të si nëna që ai gjithmonë e kishte njohur në zemrën e tij. Ishte një moment shërimi për të dhe një dëshmi e fuqisë së qëndrueshme të dashurisë dhe të vërtetës.
Në fund, këmbëngulja e Ethanit formësoi identitetin e tij dhe solli paqe në shpirtin e trazuar të nënës së tij. Sa i përket Lydia-s dhe Danielit, ata mësuan se ndonjëherë pranimi i të pashpjegueshmes mund të çojë në të vërtetat më të thella.
Leave a Reply