Ata. Ai kishte ndërmend për ne. Nuk duhej ta dëgjoja këtë. Duhej të isha e vdekur.
Ndërsa hapat e tij u zhdukën, një britmë e hershme më ngriti në fyt, por e mbyta. Në vend të kësaj, u përkula pranë veshit të Elit dhe pëshpërita: “Mos lëviz akoma.”
Vetëm disa orë më parë, Jaredi kishte njoftuar se po gatuante darkën – një ngjarje e rrallë. Bifteku mbante erë paksa të çuditshme, buzëqeshja e tij paksa shumë e gjerë. Mora disa kafshata. Edhe Eli. Atëherë më goditi vala e parë e marramendjes.”Mami,” pëshpëriti Eli, “më dhemb barku.”
E dija atëherë. Nuk ishte helmim nga ushqimi. U shemba, duke e tërhequr Elin në dysheme me vete dhe bëra të vetmen gjë që munda: U bëra sikur. Dhe atëherë dëgjova dënimin me vdekje nga burri im.Kërcitja e lehtë e derës së përparme. Ai ishte zhdukur.
“Banjo,” pëshpërita, me zërin tim një kërcitje të ashpër. “Nxirre. Vjell nëse mundesh.”
E ndoqa, duke zvarritur këmbët si thasë me rërë. Hapa rubinetin, zhurma ishte një mburojë e dobët. I futa gishtat në fyt, e dëshpëruar për të hequr helmin. Eli bëri të njëjtën gjë, lotët e dhimbjes dhe konfuzionit i rridhnin në fytyrë.
Telefoni im ishte i fikur. Edhe telefoni fiks. Ai e kishte planifikuar me shumë kujdes.Mora një elektrik dore dhe e çova Elin nëpër garazh. “Shko,” pëshpërita. “Tek znj. Leverne. Tani!”
Mbijetuam. Por ky ishte vetëm fillimi. E vërteta më e tmerrshme ende nuk kishte ardhur: arsyeja pse. Pse burri që doja donte të zhdukte familjen e tij nga ekzistenca?Ndërsa unë dhe Eli endeshim ngadalë gjatë natës, me frika që na brente përbrenda, pyetje më mundonin mendjen. Pse? Pse Jaredi, burri me të cilin kisha ndarë një jetë, do të donte që ne të iknim? Mendimi i tradhtisë ishte një thikë e ftohtë në zemrën time, një thikë që më shtrembërohej më thellë me çdo hap që hidhnim larg shtëpisë sonë.
Arritja në shtëpinë e znj. Leverne më dukej sikur po dilja në sipërfaqe për të marrë ajër pasi kisha qenë e zhytur në ujë për një kohë shumë të gjatë. Trokita me tërbim, duke u lutur që ajo të ishte në shtëpi. Drita e verandës së saj u ndez dhe silueta e saj u shfaq pas perdeve prej dantelle. Brenda pak çastesh, dera u hap, duke zbuluar znj. Leverne të shqetësuar.
“Kler? Eli? Çfarë dreqin…?” Zëri i saj ishte i mbushur me alarm ndërsa ajo vërente gjendjen tonë të çrregullt.
“Ju lutem,” thashë me vështirësi, “Kemi nevojë për ndihmë. Telefononi policinë.”Znj. Leverne na çoi brenda, duart e saj dridheshin ndërsa telefononte 911. U rrëzova në divanin e saj, duke e shtrënguar fort Elin, zemra ime rrihte fort nga tmerri i sinkopuar. Minutat kaluan si orë të tëra derisa ulërima e sirenave përshkoi lagjen e qetë.
Policia mbërriti, prania e së cilës ishte një balsam i përkohshëm për nervat tona të lodhura. Ndërsa tregoja përvojën tonë të tmerrshme, oficerët dëgjonin me vëmendje, shprehjet e tyre ndryshonin nga mosbesimi në një vendosmëri të zymtë. Ata na siguruan se Jaredi do të gjendej, se tani ishim të sigurt. Por siguria ndihej si një koncept i brishtë, që shkatërrohej lehtë.
Gjatë ditëve në vijim, ndërsa qëndruam nën mbikëqyrjen mbrojtëse të autoriteteve, shtresat e mashtrimit të Jaredit filluan të zbuloheshin. Personi që mendoja se e njihja ishte një i huaj, një njeri motivet e të cilit ishin të ndërthurura në lakmi dhe dëshpërim. Doli që Jaredi ishte mbytur në borxhe, gabimet e tij financiare të fshehura nën një mbulesë normaliteti. Një polisë sigurimi në jetën tonë ishte plani i tij i gabuar i arratisjes – një mënyrë për të fshirë gabimet e tij me koston përfundimtare.
Tradhtia më preu thellë. E kisha dashur, i kisha besuar gjithçka dhe, në këmbim, ai kishte komplotuar vdekjen tonë. Helmi ishte një mjet për të arritur një qëllim, një mënyrë për të përfituar nga ekzistenca jonë. Ishte një pilulë e hidhur për t’u gëlltitur, duke ditur se sa afër kishte arritur suksesin.
Në javët që pasuan, unë dhe Eli filluam udhëtimin e vështirë të rindërtimit të jetës sonë. Tërbia mediatike përfundimisht u shua, duke na lënë në një realitet më të qetë, megjithëse ende të pakëndshëm. Seancat e terapisë u bënë një pjesë e domosdoshme e rutinës sonë, duke na ndihmuar të zgjidhim rrjetën e frikës dhe mosbesimit që veprimet e Jaredit kishin thurur rreth nesh.
Dalngadalë, gjeta forcë në vendet më të papritura – qëndrueshmëria e Elit, mirësia e të huajve, mbështetja e palëkundur e miqve si znj. Leverne. Ne u zhvendosëm në një qytet të ri, një fillim i ri që premtonte shërim. Megjithëse plagët e tradhtisë mbetën, ato u bënë një dëshmi e mbijetesës sonë.
Jaredi u kap përfundimisht, me fytyrën e tij të shkëlqente në kanalet e lajmeve ndërsa po e çonin me pranga. Ndërsa shikoja pamjet, një ndjenjë e thellë lehtësimi më përfshiu. Burri që ishte bërë një përbindësh në jetën tonë nuk përbënte më kërcënim.
Në fund, përvoja na riformësoi. Besimi im tek të tjerët u zbut me kujdes, por kjo nuk e zvogëloi besimin tim në mirësinë e njerëzve. Unë dhe Eli nuk ishim vetëm të mbijetuar; ne ishim luftëtarë që u përballëm me të paimagjinueshmen dhe dolëm më të fortë. Dhe ndërsa hijet e së kaluarës ndonjëherë do të qëndronin, e ardhmja jonë u ndriçua nga një shpresë e re.
Leave a Reply