“A mund të të pyes pse mendon kështu?” pyeti Sara, duke u përpjekur të ruante qetësinë. Xhoni buzëqeshi ashpër, duke e parë ashpër. “Shiko! Po përpiqesh të më bindësh të mos flas! Nëse nuk do të kishe asgjë për të fshehur, nuk do të shqetësoheshe!”
Tingëllonte absurde. Ata mund të mos kishin një dashuri gjithëpërfshirëse, por Sara besonte se dashuria kishte të bënte me respektin dhe besnikërinë e ndërsjellë. Nëse shkon mirë me dikë dhe respekton njëri-tjetrin, kjo ishte dashuria sipas saj.Akuza qëndronte e rënduar në ajër, një prani e huaj dhe e padëshiruar në kuzhinën e tyre. Sara ndjeu një nyjë në stomak, një përzierje mosbesimi dhe indinjate. Mori frymë thellë, duke u përpjekur të mblidhte mendimet mes tronditjes që po kërcënonte t’i errësonte.
Xhon, kjo nuk ka të bëjë me fshehjen e ndonjë gjëje. Thjesht nuk e kuptoj nga vjen kjo», tha ajo, me zë më të qetë tani, të ngjyrosur me një prekje cenueshmërie. «E kemi rritur Timin së bashku dhe ti nuk e ke vënë kurrë në dyshim atësinë e tij më parë».
Xhoni kryqëzoi krahët, shikimi i tij i palëkundur. «Thjesht duhet të jem e sigurt, Sara. Kam dëgjuar gjëra… njerëzit flasin, e kupton? Dhe kam vënë re se si Timi nuk ngjan shumë me mua. Ai ka tipare të ndryshme dhe kjo filloi të më bënte të mendoja».Sa më shumë fliste, aq më shumë Sara ndjente se toka nën këmbët e saj po bëhej e paqëndrueshme. Ajo nuk mund ta besonte se thashethemet boshe dhe vëzhgimet sipërfaqësore mund të çonin në një thyerje kaq të rëndësishme në marrëdhënien e tyre.
Vërtet do t’i lejosh thashethemet të na diktojnë jetën?» pyeti ajo, me zërin paksa të ngritur. «Timi është djali ynë, Xhon. Ti e ke përqafuar, e ke ngushëlluar. Ke qenë aty për çdo moment historik. A nuk do të thotë kjo gjë?»
Shprehja e Xhonit u zbut për një moment dhe Sara pa një shkëndijë të burrit që i kishte mbajtur dorën gjatë orëve të punës, i cili kishte shkëlqyer me krenari për secilën nga arritjet e vogla të Timit. Por pastaj, po aq shpejt, dyshimi u kthye, duke hedhur një hije mbi tiparet e tij.«Nuk është kaq e thjeshtë, Sara. E di si mund të jenë njerëzit. Ata mbjellin këto fara dyshimi, dhe tani unë thjesht… nuk mund ta injoroj më. Duhet ta di me siguri.»
Heshtja që pasoi ishte e mbushur me tension, dhe hendeku midis tyre zgjerohej me çdo sekondë që kalonte. Sarah i mbante lotët, duke mos dashur t’i linte emocionet të merrnin kontrollin. Ajo e dinte se duhej të ishte racionale, të mendonte qartë, pavarësisht dhimbjes në zemër.
“Në rregull,” tha ajo më në fund, me zë të qëndrueshëm, megjithëse brenda saj dridhej. “Nëse një test ADN-je është ajo që të duhet, atëherë le ta bëjmë. Nuk kam asgjë për të fshehur dhe dua që të jesh e qetë. Por shpresoj që, kur të dalin rezultatet, më në fund do t’i lësh këto dyshime dhe të mund të ecim përpara.”Xhoni pohoi me kokë, një shenjë lehtësimi e përshkoi. “Faleminderit,” murmuroi ai, dhe për një moment, vigjilenca e tij u ul, duke zbuluar dobësinë nën pamjen e tij stoike.
Ditët në vijim ishin një vorbull takimesh dhe ankthi. Shtëpia, dikur e mbushur me ngrohtësinë e momenteve të përbashkëta dhe të qeshurave, ndihej më e ftohtë, sikur vetë muret ta ndjenin shqetësimin midis tyre. Timi, i pafajshëm ndaj trazirave përreth tij, vazhdoi të luante dhe të qeshte, gëzimi i tij një kontrast i fortë me tensionin që trazonte ajrin.
Sara e vëzhgoi Xhonin nga afër, duke shpresuar të kapte një shkëndijë të sigurisë që kishte frikë se po e humbnin. Ajo mezi priste për ditën kur kjo sprovë do të ishte pas tyre, kur ajo të mund ta shikonte përsëri pa parë dyshimin që kishte zënë rrënjë. Tani ishte një lojë pritjeje, çdo ditë zgjaste më shumë se e para. Por mes pasigurisë, Sara mbajti shpresën. Shpresën se e vërteta do të kapërcente hendekun që ishte krijuar midis tyre dhe se dashuria, në mënyrën e saj të qetë dhe të palëkundur, do të mbizotëronte mbi dyshimin.
Leave a Reply